του Σπύρου Δημητρέλη*
Τελικά η ιστορία αν και είναι ο μέγιστος δάσκαλος, φαίνεται ότι δεν διδάσκει. Από το πρωί η Ρωσία έχει εισβάλλει στην επικράτεια της Ουκρανίας παραβιάζοντας βάναυσα την εδαφική της κυριαρχία. Επικαλείται ανάγκη προστασίας ρωσόφωνων πληθυσμών, ανάγκη στρατιωτικής ασφάλειας, ανάγκη, ανάγκη, ανάγκη…
Οι προκαλούντες τον πόλεμο επικαλούνται ανάγκες προκειμένου να δικαιολογήσουν την αποτρόπαια πράξη τους. Ανάγκη προστασίας των Τουρκοκυπρίων είχε επικαλεστεί η Τουρκία για να εισβάλει στην Κύπρο.
Η ιστορία, λοιπόν, φαίνεται ότι δεν διδάσκει αλλά όταν πρόκειται για αυταρχικά καθεστώτα επαναλαμβάνεται. Αυτό, όμως, που δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται είναι η αντιμετώπισή τους. Να μην γίνονται τα λάθη που έγιναν στο παρελθόν. Ακούγοντας κανείς όλο το τελευταίο διάστημα αναλυτές να λένε ότι ο Πούτιν δεν θα εισβάλει διότι δεν τον συμφέρει, βλέποντας τις προσπάθειες της Δύσης να συνεννοηθεί μαζί του σχεδόν παρακαλώντας τον να μην κάνει αυτό που έκανε σήμερα το πρωί, δεν μπορεί παρά να ανακαλέσει ιστορικές μνήμες. Το 1938 ο Χίτλερ απαιτούσε την προσάρτηση της τσεχοσλοβάκικης επαρχίας της Σουδητίας όπου υπήρχε έντονο γερμανόφωνο πληθυσμιακό στοιχείο.
Οι δυτικοί ηγέτες φοβούμενοι έναν νέο πόλεμο κατέφυγαν στην πολιτική του “κατευνασμού”. Με τη συμφωνία του Μονάχου το Σεπτέμβριο του 1938 παραχώρησαν την περιοχή στη Γερμανία υποκύπτοντας στους εκβιασμούς του Χίτλερ. Αυτό δεν σταμάτησε τα σχέδια του ναζιστή δικτάτορα. Εισέβαλε μετά από κάποιο διάστημα και κατέλαβε όλη την Τσεχοσλοβακία εκκινώντας ουσιαστικά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Η “δυσοσμία του κατευνασμού”, όπως είχε πει κάποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ, ήταν έντονη το τελευταίο διάστημα. Χωρίς ωστόσο αποτέλεσμα. Όπως ποτέ δεν έχει άλλωστε αποτέλεσμα ο κατευνασμός. Όχι μόνο στο πεδίο της διεθνούς πολιτικής. Σε κάθε πεδίο της ζωής. Ο αποφασισμένος να κάνει κάτι που προσβάλλει άλλους θα το κάνει ούτως ή άλλως. Η προσπάθεια κατευνασμού του, το μόνο που θα κάνει είναι να τον κάνει πιο θρασύ, πιο τολμηρό.
Τότε ήταν η Τσεχοσλοβακία, σήμερα είναι η Ουκρανία. Η δημοκρατική Δύση πρέπει να σταθεί δίπλα στην Ουκρανία. Μαζί με την Ουκρανία θα υπερασπιστεί και τον ίδιο της τον εαυτό. Τα θεμέλια που πάνω της δομήθηκε το μεταπολεμικό δημοκρατικό ευρωπαϊκό θαύμα. Αυτό της δημοκρατίας, της σταθερότητας, της οικονομικής ευημερίας και του σεβασμού των ανθρώπινων αξιών.
Η Ελλάδα ήταν πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Πάντα ήταν με τη δημοκρατία, με την αξιοπρέπεια. Η κρίσιμη μάζα της απεχθάνεται οτιδήποτε ολοκληρωτικό και τυραννικό. Απεχθάνεται αυτό που βλέπει από σήμερα το πρωί να κάνει η ρωσική ηγεσία σε βάρος της Ουκρανίας. Για όλα τα παραπάνω σήμερα είμαστε όλοι Ουκρανοί.
Ο Σπύρος Δημητρέλης είναι Διευθυντής του σάϊτ capital.gr και της εφημερίδας “Κεφάλαιο”*
Πηγή: www.capital.gr
